'Byle do 19. Krótka opowieść o pielęgniarstwie'
Naczelna Izba Pielęgniarek i Położnych w ramach promocji zawodu przygotowała publikację pt.” Byle do 19. Krótka opowieść o pielęgniarstwie” autorstwa Macieja Latosa.
„Kim jest autor? To młody, dobrze wykształcony pielęgniarz, który z „opisów przypadków” z dyżurów stworzył kanwę opowieści na temat pielęgniarstwa i kondycji (w każdym aspekcie – fizycznym, psychicznym, mentalnym) osób wykonujących ten zawód. Pewnie nie jeden będzie się zżymał i pytał, czy krótki staż uprawnia go do tworzenia portretu zawodu? Może tak, może nie, ale w mojej ocenie z tej próby wyszedł obronną ręką. To bystry obserwator, a jego wnioski i refleksje zebrane na łamach tej książki to dobra lektura dla oddziałowej, koleżanki/kolegi po fachu, ale i dla laika, który kojarzy pielęgniarkę/pielęgniarza z osobą, której głównym zadaniem jest wykonywanie lekarskich zleceń.
Zmiany niewątpliwie dokonują się na naszych oczach, ale dlaczego tak wolno? Jedną z przyczyn jest przekrój wiekowy naszej grupy zawodowej i zdecydowanie różne postawy wobec transformacji. Wynikają one między innymi ze sposobu kształcenia i doświadczenia zawodowego, zachwianych proporcji w poszczególnych grupach wiekowych. To one sprawiły, że mamy różne oczekiwania i spojrzenie na wykonywany zawód, że brakuje, jak to się teraz mówi – kompatybilności miedzy młodymi, a tymi, którzy „zjedli zęby na pielęgniarstwie” i nie zawsze uważają, że krytyka bywa konstruktywna. A przecież nasze zawody pielęgniarki, pielęgniarza, położnej i położnego powinny opierać się na zdrowych relacjach uczeń–mistrz. A bywa tak, że uczeń przerasta mistrza… Jeżeli więc z wielkim szacunkiem, ale i pokorą, bez buty i uda nam się zbudować partnerskie relacje, to wspólnie możemy stawić czoła najtrudniejszym wyzwaniom.
Potrzebujemy siebie nawzajem, ale zrewidujmy nasze postawy. Z jednej strony potrzeba odrobiny cierpliwości i pokory, z drugiej realnej oceny rzeczywistości – to właśnie Ci młodzi będą w niedalekiej przyszłości pielęgnować nas i naszych bliskich. Stwórzmy profesjonalne zespoły terapeutyczne, niezależnie od wieku i własnych doświadczeń. Zajrzyjmy od czasu do czasu do Kodeksu Etyki Zawodowej – wszyscy znajdziemy w nim cenne drogowskazy.
Autor „Byle do dziewiętnastej”, odwołując się do postępów w motoryzacji, stwierdza, że nam potrzeba już nie tylko piątego, ale i szóstego, i siódmego biegu, a najlepiej używać automatycznej skrzyni. Dodam, że o tempie naszego postępu zdecydujemy my sami, bo to my kreujemy naszą pielęgniarską rzeczywistość.” podkreśla Zofia Małas-Prezes NRPiP
